Sancerre

Als laatste wijngebied arriveer ik in de Sancerre. Zoals ik begon in Chablis, is ook Sancerre een gemeenschap van een paar 100 wijnboeren, die rond een klein wijndorp een eigen appellation in stand houden. Omdat allen baat hebben bij een goede naam van de wijn, is er veel samenwerking en gemeenschapszin. We trekken een hele dag op met David Sautereau en zijn medewerker Anne Dumont. Meer nog dan andere wijnboeren maakt David ons bondgenoot van zijn passie voor het wijn maken. Omdat bij de Sancerre de druifsoort een vast gegeven is (Sauvignon Blanc voor de witte wijn en Pinot Noir voor de rosé en de rood), is de kwaliteit van de wijn met name afhankelijk van wat David “Terroir” noemt, de bodem. Binnen het kleine wijngebied van de Sancerre zijn een viertal verschillende grondsoorten te onderscheiden, die ieder hun eigen smaaksensatie aan de wijn geven. De ene grondsoort zorgt voor extra mineraliteit, de andere zorgt voor zachtheid, weer een ander juist voor robuustheid.

De kracht van een goede Sancerre ligt hem in de blend van deze grondsoorten. Ook de inrichting van de paden tussen de wijnranken zorgen weer voor een eigen kwaliteit. Op sommige velden laat hij gras groeien, elders legt hij stenen neer. Alles heeft zijn invloed. De 8 ha wijnvelden van Domaine David Sautereau zijn daarom ook over het hele wijngebied verspreid, waarvan het kleinste veldje slechts 0,13 ha groot is. Met veel plezier rijden we van veldje naar veldje, telkens een paar druiven proevend. Het ene veld is al bijna op smaak, het andere veld moet nog een paar weken. In de productiewerkplaats is alles klaar voor deze nieuwe oogst. De tanks zijn leeg en gereinigd, de laatste wijn van 2014 is gebotteld. Ondertussen trekt David enthousiast de ene na de andere blend open. Allen subtiel verschillend van elkaar. Zo komt hij ieder jaar tot de best mogelijke combinatie. Alleen voor het prestigieuze wijnhuis Berry & Bros in London maakt hij nog in samenwerking een net iets andere cuvée, omdat “de Engelsen de wijn nu eenmaal meer straight willen hebben”. Eens had hij een akkefietje met zijn Engelse importeur, omdat deze vond dat de serie flessen die hij de tweede dag had gebotteld een scherpere smaak had dan de serie die hij de dag daarvoor had gebotteld, ondanks dat alle wijn uit dezelfde tank kwam. Grinnikend vertelt David dat hij het jaar daarna beide flessen weer opnieuw liet proeven aan dezelfde importeur. Nu echter beweerde deze dat juist de eerste fles de scherpere smaak had, precies andersom dus. Het blijft gelukkig ook een product, waarvan de smaak en de sensatie mede afhankelijk is van je eigen stemming en van het moment. <einde wijnreis>